Aanvulling 'Een fatale onderschatting'| Passage dagboek mevrouw Schermers

8 April 1945

Vandaag een emotievolle dag.  Vanmorgen om 8.00 uur werd Piet geroepen achter de Geerstraat om hulp te verlenen aan een gewonden Engelschman . Er bleek vannacht om 11.00 uur een vliegtuig te zijn neergestort, waarbij 5 dooden en 1 gewonde. Die man had den heelen nacht in die boerderij gelegen, maar omdat de moffen zo actief waren in het Geerstraatgebied – overal stonden wachtposten- en had niemand naar het dorp gedurfd om een dokter te halen (Wij hadden de knal en het geknetter gehoord en dachten dat er een munitieschip getroffen was) Piet heeft den heelen morgen bij die man gezeten, die zware brandwonden had en die erg blij was eindelijk iemand bij zich te hebben met wie hij praten kon. Hij vroeg telkens “You stay with me”? en daarom is Piet gebleven en beloofde te blijven, zoolang het van de moffen mocht. Tenslotte kwam er een Duitsche officier en ze hebben hem op de kar geladen. Piet heeft nog zijn jas afgestaan om over hem heen te gooien en is bij hem blijven fietsen, heeft ook beloofd aan zijn vrouw te schrijven. Het was een 30 jarige man; hij was in zijn particuliere leven fotograaf, nu boord “gunner” en hij was erg onder den indruk van dendood van den piloot, een 21 jarige jongen op wien hij erg gesteld was. Eerst wilde een mof Piet wegjagen; er mochten geen Hollanders bij, maar omdat Piet arts was en zijn jas op die man lag, is hij toch gebleven. Toen hij tenslotte bij de RK school, waar de gewonde heengebracht werd, weg moest en die man een hand ten afscheid gaf, smaalde de Duitsche officier, dat in Duitschland zoo allerlei vrouwen en kinderen gewond werden bij de bombardementen. Waarop Piet zei, dat Hitler toch gezegd had, dat hij Engeland “ausradieren” wilde en dat, als het anders gelopen was, zij dus hetzelfde gedaan zouden hebben. Toen is die Mof volledig razend geworden, sloeg Piet bijna in zijn gezicht en zei dat hij mee naar Apeldoorn moest en aangeklaagd werd wegens belediging van de Führer( het woord “Hitler” mochten wij zelfs niet in onzen mond nemen!) Piet dacht dat zijn laatste uur geslagen was en had heel moeilijke oogenblikken. Tenslotte heeft hij zijn leven te danken aan Stegeman. Onzen veldwachter, die den mof terzijde nam en een tijd met hem praatte 1 . Intusschen wilde Piet een poging doen om te ontkomen, maar toen hij zijn fiets wilde grijpen, riep een soldaat hem terug en zei, dat het zijn slechte geweten was , dat maakte dat hij weg wilde. Toen kwamen de Duitsche officier en Stegeman terug en zie de officier dat Piet gaan kon, en dat hij het aan de voorspraak van Stegeman te danken had, maar zijn naam was genoteerd. Hoe het met dien Engelschman zal aflopen? Piet heeft zijn naam en legernummer en zal er later via het Roode Kruis wel achter kunnen komen. Veldwachter Stegeman had bij de Duitse officier aangevoerd, dat dr. PietSchermers ook wel eens bij een bombardement hulp had verleend aan Duitsche soldaten.

Na de bevrijding heeft Piet ontdekt dat de man, Gibson Pierce, naar Hohenheim, toen een hospitaal, gebracht is en daar ca. een week later is gestorven. Hij heeft de bevrijding niet mogen beleven, was trouwens na één dag al buiten bewustzijn geraakt. Piet heeft één van de verplegers gesproken. Hij was bij Hohenheim begraven, maar is later overgebracht naar het Vaassensche kerkhof waar hij nu naast de 5 anderen van het vliegtuig ligt. Op een uitvoerige brief aan zijn vrouw hebben we nooit antwoord gekregen. Wel hoorden we jaren later van het Oorlogsgravencomité dat zij het graf bezocht heeft en het is dus “ergens“ fout van dat comité dat ze toen niet in contact gebracht is met Piet, den laatsten die met haar man gesproken heeft. Het Kriegslazarett was gevestigd in het landhuis “Hohenheim” aan de Deventerstraat in Apeldoorn.